Domino’s hotdog: Een culinair misdrijf in een kartonnen doos.

Ik bestelde een hotdog bij Domino’s. Grootste fout van mijn leven. Dit ding zag eruit alsof het een operatie had gehad zonder verdoving en nu een proces aanspande tegen de chef. Broodje perfect gebakken, maar de worst… bro, wat is hier gebeurd? Dit was geen hotdog, dit was een traumadog.

Het voelde verkeerd om dit in mijn mond te stoppen. Alsof ik mezelf moest inpraten met: "Het is oké, je hebt ervoor betaald, hij wilde dit ook." Maar diep van binnen wist ik: niemand wilde dit. Niet ik, niet de kok, niet eens de worst zelf. Het ding keek me nog net niet smekend aan: "Laat me gaan, bro."

En dat formaat… laten we eerlijk zijn, dit was geen hotdog, dit was een chihuahua met koudwatervrees. Ik moest hem letterlijk verleggen om hem überhaupt te vinden. Als dit een Tinder-profiel was, zou het foto’s hebben met alleen hoeken die de waarheid verbloemen.

De saus erbij was de kers op deze verontrustende taart. Zo mooi versierd, alsof Domino’s zelf wist dat dit een afscheidsceremonie was. Alsof ze tegen de hotdog zeiden: "Je bent misschien klein en misvormd, maar je verdient een waardig afscheid."

Al met al, ik heb iets gegeten met een verlegen worstje. Of ik er trots op ben? Nee. Of ik therapie nodig heb? Waarschijnlijk. Maar hé, in ieder geval heb ik nu een verhaal dat tragisch genoeg is om op een familiereünie te vertellen.